Onze eerste update uit Gushegu is een feit! Zo’n zes weken geleden zijn we verhuisd naar onze definitieve bestemming. Het regenseizoen begint hier voorzichtig door te breken, waardoor de omgeving een stuk groener is geworden en er meer muggen en andere insecten rondvliegen..!

20 april was een dag waar we lang naar hebben uitgekeken: we konden eindelijk verhuizen naar Gushegu. Met twee auto’s vol, gingen we op weg. Eenmaal aangekomen in het huis, bleek het toch nog wel kamperen te zijn. De eerste dagen hadden we namelijk nog geen stroom en geen keuken. We hadden de timmerman gevraagd om meubels en kasten te maken, maar ook dit bleek wat langer te duren dan gepland. Een kleine week na de verhuizing kregen we goed nieuws: de verscheping was aangekomen en konden we de spullen ophalen! Heerlijk om weer wat vertrouwde spulletjes te hebben uit ons oude huis in Nederland. Nu de laatste kasten de afgelopen week zijn afgemaakt, kunnen we eindelijk echt alles uitpakken en neerzetten.

Iets anders waar we lang naar hebben uitgekeken, was het starten van onze taallessen. Twee weken geleden konden we hiermee beginnen. Aisha helpt Dorien met het leren van het Dagbani en Abukari helpt Gerben. De methode die we gebruiken, is erg praktisch en gericht op het goed luisteren naar en spreken met andere mensen, waardoor relaties opgebouwd worden. Het is geen methode waarbij je woordjes moet stampen en uit een boek leert. Maar zo gebruiken we veel van Boaz’s Duplo om te oefenen dat het meisje naar de hond loopt en de man op de bank zit, etc. En ondertussen hebben we een mooi huis gebouwd, waarbij we kunnen oefenen met onderdelen als het raam, het dak, de muur, etc. Ook hebben we een aantal van de vele verschillende groeten geleerd in het Dagbani. Dit is een belangrijk onderdeel van de cultuur, waarvoor echt de tijd wordt genomen. Er zijn zeker 12 verschillende groeten, die je allemaal weer op een ander moment of in een andere situatie kunt gebruiken. Na een paar taallessen is het niveau al redelijk hoog en leren we hele zinnen te zeggen en beelden we uit wat er gezegd wordt. Het Dagbani leren, heeft voor ons de komende maanden prioriteit. We hopen hierbij ook mooie gesprekken te hebben met onze taalhelpers.

We zijn nu met het hele team van Project Share compleet in Gushegu. We wonen met z’n allen op hetzelfde erf; dus we zijn buren. Omdat we intensief met elkaar samenwerken en samenleven, worden we ook een soort familie van elkaar. In ieder geval zien de Ghanezen ons als een grote witte familie. Toch bestaat ons team uit 4 verschillende nationaliteiten: Ghanees, Nederlands, Brits en Zwitsers. We hebben recent een week training gehad over teambuilding, teamleven en welke factoren essentieel zijn om succesvol te zijn als team. De komende periode zullen we elkaar nog beter leren kennen en gaan we nadenken over het gezamenlijke doel, de visie en strategie hier in Gushegu. Het is goed om te weten dat we er niet alleen voor staan!

Tussendoor zijn we ook nog bezig met het regelen van de nodige documenten. Het proces van de aanvraag van de verblijfsvergunning loopt inmiddels, waarvoor we alle nodige documenten hebben aangeleverd. Daarbij hebben we alle documenten verzameld voor onze registratie als arts en verpleegkundige. Volgende maand hopen we daarvoor weer naar Accra te gaan om alle documenten in te leveren. Dan hopen we ook vast te kunnen leggen wanneer we ons examen af gaan leggen en waar en wanneer we onze stage in het ziekenhuis gaan lopen.

Nu we ons eindelijk hebben kunnen settelen in Gushegu, zal de komende tijd in het teken staan van Dagbani leren, het leren kennen van het team en het ontwikkelen van een gezamenlijke visie voor de toekomst. Het leren van Dagbani is ook erg belangrijk voor het toekomstige medische werk. We verwachten dat onze stages in het ziekenhuis en de examens ergens plaats zullen vinden tussen november dit jaar en april volgend jaar. Als dat achter de rug is, zijn we officieel geregistreerd als arts en verpleegkundige in Ghana en hopen we ons te gaan richten op het medische werk.

Verder hebben we ondervonden dat emigreren met je gezin een ingrijpende onderneming is. Natuurlijk weet je wel van tevoren dat het ingrijpend is, maar je weet nooit wat je precies moeilijk gaat vinden of waar je tegenaan gaat lopen. Het uitlopen van planningen; het lang in transitie zijn, omdat je huis nog niet klaar is; de warmte van het hete seizoen en daardoor slecht kunnen slapen; periodes van diarree en ziek-zijn en Boaz die een aantal weken onbegrepen koorts heeft gehad, wat veel onrust bij ons als medici heeft gegeven. Het waren allemaal kleine dingen, die bij elkaar best heftig zijn geweest. Gelukkig merken we dat er nu meer rust komt. Ons huis is vrijwel klaar; we zijn gestart met de taalles; het regenseizoen is aangebroken; het weer is wat koeler; we zijn weer hersteld van het ziek-zijn en we kunnen nu meer terugvallen op ons team. Ook Boaz is nu een aantal weken weer koortsvrij en is zich aan het ontwikkelen tot een vrolijke, actieve peuter. Hij vond het geweldig leuk dat de timmerman, de elektricien, de loodgieter en de bouwers nog regelmatig over de vloer kwamen. Hij kende ze allemaal bij naam en wilde maar wat graag helpen met schroeven draaien, zagen, schuren en timmeren…!