Beste vrienden en familie,

Inmiddels wonen we alweer ruim negen maanden in Ghana. Aan het einde van het droge en koele Harmatten-seizoen kwamen we hier aan; hebben daarna het hete seizoen doorstaan en hebben vervolgens gezien hoe het landschap tot leven kwam na de eerste regen. In het regenseizoen zagen we woestijnachtige stukken land veranderden in een moeras door een overvloed aan water. Nu zijn we aan het einde van het regenseizoen gekomen en gaan we al het groen zien verdwijnen. De Harmattan staat weer voor de deur.
Ghana is zich op dit moment volop aan het voorbereiden op de verkiezingen begin december. Er wordt weer een nieuw parlement en een nieuwe president gekozen. Op steeds meer plekken worden er campagnes gehouden, rijden er auto’s en motors rond met de partijkleuren, hangen er partijvlaggen aan de elektriciteitspalen, etc. etc. Het wordt spannend of de huidige partij opnieuw voor vier jaar mag regeren of dat de grootste oppositiepartij nu aan de macht komt.

Terugkijkend op de afgelopen negen maanden, kunnen we zeggen dat we zelf ook zijn veranderd. Hoewel we eerder in Afrika zijn geweest voor een periode van zes en drie maanden, is het niet te vergelijken met echt verhuizen naar Afrika.
Als je voor korte tijd hier verblijft, wordt je veel meegenomen door andere mensen en wordt er veel voor je geregeld. Je ziet wel dat dingen anders zijn dan in Nederland, maar dat is eigenlijk wel interessant. Ook kun je makkelijker met vervelende dingen en frustraties omgaan, omdat je weet dat je na een paar maanden toch weer inNederland bent. Als je hier woont, is dat heel anders. Je loopt tegen het feit aan dat je de cultuur niet altijd begrijpt, wat frustraties oplevert. Je moet met deze frustraties om leren gaan, omdat je dezelfde dingen tegen blijft komen. Zo weten we nu dat je altijd de optie ‘of niet’ in je plan moet hebben staan. Bijvoorbeeld: de loodgieter komt zaterdag het lek in de badkamer maken; of niet. Dorien heeft haar examen in de eerste week van november; of niet.
Verder hebben we veel geleerd in ons eerste jaar wat moeilijk voor te stellen is vanuit Nederland:

Afrika verandert je, of je het wilt of niet. Vooral als je er gaat wonen.

Vorige week heeft Gerben zijn examen gedaan voor de Medical and Dental Council. Twee schriftelijke examens welke in totaal vijf uur duurde en een mondeling examen van een uur. Dat was bij elkaar best pittig. Het gaat waarschijnlijk zo’n zeven weken duren voor de uitslag er is, dus het blijft nog even spannend. Na de uitslag hoopt Gerben ook meer duidelijkheid te krijgen over het praktijkgedeelte in Tamale, óf en hoelang hij onder supervisie moet werken om zijn registratie als dokter te krijgen.
Net als Gerben, moet ook Dorien examen doen. Eigenlijk zou Dorien afgelopen week het examen moeten doen voor de Nursing and Midwifery Council. Maar toen ze vorige week belde om te vragen waar en wanneer het precies zou zijn, kreeg ze te horen dat het examen een week verzet was. We blijven dus nog een weekje langer in Accra dan gepland en daarmee heeft Dorien nog wel een paar dagen extra om te studeren.
Verder hebben we qua papierwerk ook een Ghanees rijbewijs geregeld. We hebben wel een internationaal rijbewijs, maar de Ghanese politie maakte er altijd een probleem van als we deze lieten zien bij een Politiestop. (Zo’n politiestop heeft bijna elk dorp.) Om het Ghanese rijbewijs te regelen, hebben we een flink aantal documenten moeten aanleveren (brief van de RDW, brief van onze Ghanese werkgever, kopie van Nederlands paspoort en rijbewijs, kopie van Ghanees verblijfsvergunning en identiteitskaart en een stempel van de directeur van de ‘Ghanese RDW’ op alle aangeleverde documenten). Maar het is gelukt.

We schreven in onze vorige nieuwsbrief over Peter, een leerling van de Neesim-School. We brachten Peter naar het Tamale Teaching Hospital, omdat hij last had van zijn rug en verlammingsverschijnselen. Peter heeft een lange tijd in het ziekenhuis gelegen, doordat er veel vertraging is geweest in de behandeling. Zo moest er lang gewacht worden op uitslagen van onderzoeken. Maar ook het moment waarop Peter echt geopereerd is, heeft nog een tijd geduurd (stakingen in het laboratorium, medicijnen die niet in de apotheek waren, de neurochirurg die naar Accra weg was). Uiteindelijk is hij geopereerd en is het vetweefsel weggehaald dat op zijn ruggenmerg drukte. De uitslag van het weefselonderzoek wachten we nog steeds af. Peter is inmiddels weer in Gushegu en aan het herstellen door te oefenen met zijn benen. We hopen dat de definitieve schade van het ruggenmerg mee zal vallen, nadat het zo’n lange tijd door het gezwel verdrukt heeft gezeten.

Met ons als gezin gaat het verder goed, gelukkig ook qua gezondheid.
Gerben is, naast het studeren voor zijn examens en taalles, bezig geweest met nog wat klusjes in en rond het huis. Het huis is inmiddels zo goed als klaar. Dorien is ook bezig geweest met studeren, maar heeft daarbij erg genoten van het oogsten van de komkommers, tomaatjes, radijsjes, mais, boerenkool, snijboontjes en bietjes uit eigen tuin. Verder is Boaz al aardig in de lengte gegroeid en is hij in september alweer twee jaar geworden! Hij praat gezellig en begint al hele verhalen te vertellen.
Afgelopen weken zijn de ouders van Dorien op bezoek geweest. Nadat ze zelf een rondreis door Ghana en omliggende landen hebben gemaakt, zijn ze bij ons op bezoek gekomen. Het is bijzonder om hen in ons leven hier in Gushegu te laten delen. Daardoor begrijpen ze ook meer hoe dingen hier gaan. Afgelopen week zijn we samen met hen in Accra geweest en zijn ze afgelopen donderdag weer terug gevlogen naar Nederland.

Nadat ze haar examen heeft gedaan, hoopt Dorien zo snel mogelijk haar stage van drie maanden te doen in het ziekenhuis in Gushegu. In de tussentijd hopen we meer duidelijkheid te krijgen over de stageperiode van Gerben die hij aansluitend wil doen in Tamale. Ondertussen gaan we ook verder met de taalstudie.
Verder wil Gerben de komende tijd vooronderzoek gaan doen in de omgeving van Gushugu om in beeld te brengen waar medisch gezien de grootste nood ligt in het gebied. Zo kunnen we duidelijk krijgen hoe we de mensen hier medisch het beste kunnen gaan helpen de komende jaren. De vormgeving van het onderzoek gaat nog een uitdaging worden met drie van onze teamleden onverwachts in Nederland voor de komende tijd.
In ieder geval hopen we dat we in de volgende nieuwsbrief kunnen vertellen dat we allebei onze examens gehaald hebben.

Groet en zegen,
Gerben, Dorien en Boaz